Techniki kształtowania materiałów metodami ubytkowymi stają się coraz bardziej zaawansowane, a narzędzia skrawające coraz bardziej rozwinięte. Do stosowanych technik obróbki należą m.in.:
W naszym wpisie przyjrzymy się im bliżej.
Podczas obróbki kompletnej wykonuje się zabiegi związane zarówno ze zmianą kształtu, jak i wymiarów oraz jakości obrabianej powierzchni. Prace przeprowadzane są na jednej obrabiarce i w jednym zamocowaniu. W zakres obróbki kompletnej wchodzi między innymi frezowanie, toczenie, wiercenie oraz nacinanie. Jest to ceniona metoda obróbki, ze względu na szybkie zmiany mocowania i ustawiania przedmiotu oraz ze względu na brak konieczności transportu do innych stanowisk obróbkowych.
Metoda będąca alternatywą dla szlifowania. Do tego typu obróbki stosuje się narzędzia skrawające, zaopatrzone w ostrza z ceramiki mieszanej i polikrystalicznego azotku boru. Ostrza takie są wyjątkowo odporne na ścieranie i jednocześnie bardzo wydajne. Ponadto obróbka na twardo wymaga, aby zostały spełnione obostrzenia pod względem dokładności wymiarowej i kształtowej obrabianego przedmiotu. Oznacza to tym samym, że należy zastosować specjalne obrabiarki, które charakteryzują się dużą sztywnością oraz zdolnością tłumienia drgań, w tym wysoką stabilnością cieplną; wyposażone są w specjalne prowadnice i odpowiednie łożyskowanie. Dodatkowo muszą posiadać wystarczającą moc wrzeciona, aby podołać dużo większym wartościom sił.
Obróbce na sucho towarzyszy podwyższona temperatura, która powoduje intensyfikację procesów tarcia i adhezji. Aby zminimalizować ilość przenikania ciepła, na powierzchni natarcia płytek ostrzowych wykonuje się niewielkie rowki. Uformowane w ten sposób płytki, w połączeniu z dużymi dodatnimi kątami natarcia, powodują, że do oddzielania materiału potrzebne są znacznie mniejsze siły skrawania. Mniejsze jest także tarcie wióra o powierzchnię natarcia. Dzięki tym modyfikacjom dochodzi do mniejszego wydzielania ciepła, niższej temperatury ostrza i samego przedmiotu poddanego obróbce.
Do obróbki na sucho mogą być stosowane różne materiały narzędziowe: spiekana stal szybkotnąca, regularny azotek boru, polikrystaliczny diament, węgliki spiekane. Dodatkowo, aby wzmocnić ostrza skrawające, nanosi się na ich powierzchnie kolejne powłoki ochronne z warstwami poślizgowymi.
Alternatywę do obróbki na sucho - w przypadku ograniczeń technologicznych - stanowi między innymi obróbka ze zminimalizowanym chłodzeniem i smarowaniem (MCS). Polega ona na doprowadzeniu, w odpowiednim momencie, do miejsca skrawania możliwie najmniejszej ilości czynnika smarującego, to znaczy kilkadziesiąt mililitrów czynnika smarującego na godzinę pracy urządzenia. Najczęściej czynnik chłodząco-smarujący dostarczany jest do miejsca skrawania za pomocą strumienia sprężonego powietrza.
Obróbka MCS redukuje tarcie na powierzchni narzędzia i przy silnie adhezyjnych materiałach, zapobiega tworzeniu się nalepów powstałych z wytworzonego wióra.
Obróbka wysokowydajna oznacza bardzo wysokie prędkości lub standardowe prędkości usuwania metalu, przy pełnym wykorzystaniu wartości posuwu i pełnego zanurzenia noża. Należy do typu obróbki zgrubnej. Ten rodzaj operacji jest procesem o wysokim zużyciu energii, stąd przed etapem cięcia należy wziąć pod uwagę moc maszyny. Ponadto w metodzie tej trudno o uzyskanie powierzchni z dużym poziomem gładkości, z powodu dużych posuwów.
ISCAR opracował niedawno rozszerzone rodziny frezów do rowków z unikalną śrubową krawędzią skrawającą i geometrią, która umożliwia zmniejszenie sił skrawania podczas operacji ciężkiego frezowania. Cztery z najbardziej produktywnych rodzin ISCAR dla HPC można znaleźć w naszej ofercie.
Obecnie popularnością cieszą się obróbki z dużymi prędkościami, które są od 5 do 10 razy większe w porównaniu do prędkości skrawania konwencjonalnymi sposobami. Metoda ta jest ekologiczna i ekonomiczna, a przy tym bardzo dokładna, dzięki czemu eliminuje etap kosztownej obróbki wykańczającej.
Ostrza narzędzi skrawających do obróbki z dużymi prędkościami muszą być wyjątkowo twarde i odporne na ścieranie w wysokich temperaturach, a także powinny wytrzymywać obciążenia dynamiczne, które oddziaływają na krawędź skrawającą. Przykładem mogą być drobnoziarniste węgliki spiekane; im mniejsze, tym twardsze i bardziej wytrzymałe na złamanie.